współlokatorki

Razem z nami w sali jest mama z trzyletnią Marią, pochodzą z Syberii. Mówią, że tam nie ma żadnego leczenia, dziecko skazane jest na śmierć. Ich droga długa, ciężka i wyboista, przyjeżdżają tu całymi rodzinami na wiele miesięcy. Oni sami byli w Izraelu, jednak guz nie odpowiadał na leczenie, przyjęli te przeciwciała, był spokój, teraz jest nawrót - w główce. Dostaje kolejną chemię, ale chyba bez efektów- obym się myliła .Leki zmieniają zachowanie naszych chorych dzieci, a co dopiero taki "potwór" uciskający na jedną z ważniejszych części naszego organizmu. Dzisiaj dziewczynka bardzo płakała, mama nie mogła dać jej rady, ani utulić, ani porozmawiać, w końcu zostawiła ją, odeszła w kąt i się rozpłakała i podszedł do niej jej sześcioletni synek, a brat Mari,i i tak stali objęci, wtuleni w swoją rozpacz, bezradność. I ten braciszek też mały a takie zadanie mu los postawił.
Pomimo, że nie zawsze rozumiemy co do siebie mówimy, to akurat to uczucie znam. Rozumiem jej rozpacz i każdą łzę spływającą po policzku.

*
*

U Marii ciut, ciut lepiej i oby tak dalej, to cudna dziewczynka:) A jak dzisiaj się przytulają, brat z siostrą, słuchajcie no po prostu cudowny widok.Tyle miłości, opieki, czułości, aż dech zapiera. No tak bo dzisiaj WALENTYNKI:)
U nas też jakby ku lepszemu, morfina odstawiona i mam nadzieję, że nie będzie go bolało,wczoraj już nie gorączkował, ponieważ efektem ubocznym jest też gromadzenie się wody w organizmie, to mój maluszek przybrał już dwa kilo-ręka mi odpadnie. Nie chce już wychodzić z sali zabaw- to dobry znak:) Dziękujemy za moc pozytywnych myśli i modlitw, są niezbędne.
A i dzisiaj nie beczę ;)

mama