Dziękujemy za Wasze wsparcie i modlitwę.

środa, 12 grudnia 2012




Kochani nasi przyjaciele
niedługo minie rok jak ta ciężka choroba zawitała do naszego domu, ciężkie doświadczenie ale i pewnego rodzaju dar. Lęk i strach pewnie zawsze pozostaną, nie wiemy jeszcze co dalej i jak potoczą się nasze losy, ale tego nie wie nikt:) Jedno wiemy na pewno, że na świecie jest masa dobrych ludzi, wrażliwych na ból i cierpienie innych, takich jak Wy.
Czy łatwo mi się pisze? Nie, nie łatwo jest przyznać się do swoich lęków, nie łatwo jest poprosić o pomoc, z trudem wchodzi się do sklepu, gdzie znajduje się puszka na pieniążki ze zdjęciem własnego dziecka. Tego właśnie uczy nas też choroba, że trzeba umieć poprosić o pomoc, powiedzieć czego potrzebujemy od Was, bo skąd macie to wiedzieć?!

23.12.2011 w godzinach popołudniowych mój synek został wzięty na blok operacyjny celem pobrania wycinka z guza i założenia wejścia centralnego. Parę godzin wcześniej miał punkcję szpiku, która miała dać odpowiedź, co to za rodzaj guza. Szpik był czysty, na moje pytanie, że to chyba dobrze, usłyszałam odpowiedz, i tak i nie, ponieważ teraz muszą pobrać wycinek. Nie gdybam czy to dobrze czy źle, przez cały ten rok starałam się wierzyć lekarzom i im ufać, że nie chcą krzywdy dla mojego dziecka i że robią dla niego co mogą. Starałam się nie wtrącać w leczenie mojego syna.
Po raz pierwszy przekonałam się, że słowa, które wiele razy czytałam w książce, nie są jedynie pustymi frazesami, byłam zalana łzami. Mały zmęczony płaczem i badaniami spał, a ja powtarzałam wciąż do Taty i mojej przyjaciółki Eli „on ma raka”. Dziękuję, że byliście i jesteście.
Po zabraniu małego na blok operacyjny i długim czekaniu na informacje że wszystko poszło zgodnie z planem pojechałam do domu. Podczas drogi powrotnej starałam się zasnąć, ale sen nie przychodził.

Wigilia 2011
Poszliśmy całą rodziną na roraty, pełny kościół, i znów łzy, których nie jestem w stanie zahamować. Nie do końca jestem chyba świadoma, jaka jest data, co się dzieje, jestem jakby zawieszona, wszystko stanęło w miejscu. Chcę już jechać do szpitala, zobaczyć go. Muszę się jeszcze pożegnać ze starszymi dziećmi, wytłumaczyć im, powiedzieć prawdę, jak ciężko jest z ich bratem i nie wiem kiedy się z nim zobaczą i czy w ogóle.
Całą drogę do Krakowa milczymy, odmawiam różaniec, proszę o życie dla mojego dziecka, jednak cały czas mówię „nie moja ale Twoja wola”. Te słowa wypowiadam do dzisiaj. Dziękuję ciociu za wskazówki.
Przed drzwiami oddziału onkologiczno-hematologicznego chwytamy się za ręce, widzę te łyse główki innych dzieci i nogi się pode mną uginają, znowu łzy.
W końcu trafiamy na salę, po obejrzeniu oddziału, rozlokowujemy się na izolatce, mały dostaje chemię „ratującą życie”.
O 16-ej na holu jest wspólna wigilia dla tych, którzy pozostali na oddziale. Mały śpi, wołają nas, pielęgniarka zostaje z nim. Wspólna modlitwa, życzenia, kolacja. I znowu słowa czytane w książce stają się prawdziwe, nic nie można przełknąć, wszystko staje w gardle.
W pokoju mąż mnie przytula, ociera moje łzy „cii, będzie dobrze, damy radę”. Dziękuję Ci.

26.12.2011
Mały został wzięty na blok operacyjny, założyli mu dren do jamy opłucnej, ponieważ gromadzi się płyn, coraz gorzej oddycha. Jest północ, czekam pod drzwiami bloku. Jest niesamowita cisza, opustoszałe szpitalne korytarze, przede mną stoi bardzo skromna choinka, która przypomina o Świętach. Nie ma we mnie radości, jest niesamowity lęk i strach. Jestem sama, bardzo się boję. Nawet nie jestem w stanie myśleć o starszych chłopcach, ale wiem, że są pod dobrą opieką. Dziękuję Wam.

Dlaczego?
Czy stawiam sobie to pytanie? Chyba dość często, ale nie znajduję na nie odpowiedzi. Czy szukam winnego? Może trochę, może w sobie. Ale szybko odganiam takie myśli, bo czy one w czymś pomagają, czy coś zmienią – nie, więc po co je zadawać. W pewnym momencie różaniec, który kiedyś się dłużył, wydaje się być za krótki, więc zaczynam jeszcze raz „Zdrowaś Mario...”i jeszcze raz. Jak on wycisza, jak uspokaja...

Szpital
zaczyna się nasze życie w szpitalu. Marcin staje się moją pracą zawodową, moim domem, czasem wolnym, moimi 24 godzinami na dobę. Śpię na leżaku ogrodowym, zresztą jak wszystkie matki tutaj( niektóre wybierają podłogę). Ponieważ Marcin jest ciągle u mnie na rękach, najwygodniejszy staje się dla mnie dres (dużo później będzie dla nas nr 1 do żartów rodzinnych), po to by żadnym guzikiem, sprzączką nie uwierać obolałego ciała synka, ani nie zaplątać się we wszystkie te kabelki.
Codziennie stara się u mnie być moja siostra lub mama. Dźwigają siatki z czystymi ubraniami, z domowym jedzeniem dla mnie i dla Marcinka, bo a nuż coś zje. Nie patrzą na swoje zmęczenie, z ogromnym poświęceniem dbają o mnie, po to bym ja mogła zadbać o synka. Chyba nigdy do tej pory nie zetknęłam się z takim oddaniem. Dziękuję Wam.
Zaczynam rozumieć, co to znaczy matczyna troska, bo tak, jak ja chcę zdjąć z mojego syna cierpienie, tak ona chciałaby zabrać moje.

Spotykam tu inne chore dzieci, inne matki, innych ojców, którzy cierpią i boją się tak jak my. Nie jesteśmy sami. Marna to pociecha, ale zawsze jakaś. Po jakimś czasie zacznę się tu czuć prawie jak w domu, prawie...

Od Magdy, młodej dziewczyny, mamy Jasia, uczę się jak tutaj żyć, jak akceptować chorobę dziecka. Jej siła sprawia, że nawet w takim miejscu często się śmiejemy a kawa znowu zaczyna smakować. Dzięki Madzia za każdy poranny kubek kawy i nie tylko. Całuj Jasia.

Szpitalna Kaplica
Gdy tylko ktoś do mnie przyjeżdża i zostaje na chwilę z Marcinem, pierwsze co robię, to biegnę do kaplicy, jest to miejsce, w którym się wyciszam, to tutaj spotykam mojego największego Przyjaciela, któremu ofiaruję mój ból, moje łzy, cierpienie, lęk. Kto jest w stanie przyjąć taki dar? Tylko ON.

Nowy Rok
Mój mąż zostaje z nami na noc w szpitalu, czuwamy na zmianę. Marcin jest w nienajlepszym stanie, ma założony dren, potrzebuje tlenu, a mimo wszystko jest radosny.
Za oknem słychać huk petard, sztuczne ognie. Co nam przyniesie ten nowy rok? Czy będzie dla nas dobry? Nie znam odpowiedzi.

Chemia
od 2.01.2012 mój synek dostaje chemię przez 2 dni co 10 dni, tak być powinno, natomiast w praktyce wyjdzie inaczej, ponieważ zaczną się spadki wartości, przetaczanie krwi, brak apetytu. Za każdym razem kiedy niebieski worek z chemią zawiśnie na stojaku, będę się cieszyć, bo w końcu to lek, który może pomóc mojemu dziecku, a z drugiej strony towarzyszyć mi będzie lęk jak wiele spustoszenia on uczyni w organizmie Marcina. O tym zresztą myślę do tej pory.
Po pierwszej chemii stan mojego dziecka jest ciężki, leży cały czas w łóżeczku, bardzo się poci, ma zapalenie błon śluzowych, nic nie je i nie pije. Patrzenie na niego sprawia ogromny ból.

Urodziny Kuby
pierwszy raz od czasu diagnozy przyjeżdżam na urodziny starszego syna. W domu jestem bardzo bezradna, chodzę z kąta w kąt, dotykam ubranek Marcinka, jego zabawek. Jak ten dom będzie wyglądał bez niego. Starsi chłopcy widzą, że jestem ciągle smutna, pytają się o brata, czy on umrze? Pada pytanie. Tego też nie wiem.
W oczach moich bliskich widzę tyle cierpienia, chcą mi pomóc, ale jak? Jak mają zmniejszyć moje cierpienie, moją rozpacz. Robią ile mogą, robią dużo. Dziękuję Wam.
Dopiero dużo później, gdy Patryk się rozchorował i wieźliśmy go do szpitala, gdy zapytał się czy  umrze, uświadomiłam sobie jak bardzo oni to przeżywają. Jak ciężko, nie tylko zresztą im, było zrozumieć powagę sytuacji. Później jeszcze nieraz padnie pytanie kiedy on będzie zdrowy???
Po drugiej chemii jedziemy do domu, jest to dla mnie szok, jestem bardzo zdenerwowana, co widzi też lekarka, i wręcz siłą wypycha mnie do domu mówiąc, że trzeba skorzystać, bo nie wiadomo kiedy będzie następny raz. W domu wszyscy go witają, a Marcin się rozgląda dokoła i chyba nie wie, gdzie jest, na nowo musi się uczyć, co to dom. Jak śpi to bez przerwy zaglądam do łóżeczka, czy oddycha???

Po czwartej chemii dokonujemy szeregu badań kontrolnych, do każdych badań obrazowych Marcin musi być usypiany. Widok usypianego dziecka, zwłaszcza gdy reaguje inaczej niż powinien na leki (a tak jest w przypadku mojego syna), jest dość nieprzyjemny i bardzo źle się kojarzy, jakby już odchodził, jakby już go nie było. Niestety tych zasypiań jeszcze wiele przede mną i niby człowiek powinien się do tego przyzwyczaić, ale za każdym razem moje oczy są pełne łez, a moje ręce w kieszeniach spodni szukają różańca.
Badania kontrolne pokazują, że następuje zmniejszanie się guza, a przerzuty ustąpiły. Jest we mnie ogromna radość, ale z drugiej strony wiem już jak podstępna jest ta choroba, ile dzieci odeszło..., więc nie cieszę się głośno, czekam.
Marcin ma co raz więcej energii i siły, jedynie po wlewie z vincrystyny gorzej chodzi, a tak to ciągle pcha swoją pompę, autko. We mnie też jakby wstępuje nowa moc i energia, za każdym razem, jak widzę uśmiech na jego twarzy, to pojawia się on i na mojej. Tak się rozbrykaliśmy, że kiedyś nawet podczas chemii wykręcaliśmy piruety, aż pielęgniarki się zaczęły śmiać, co też my robimy, przecież on bierze chemię, może być mu niedobrze. Zapomniałam...
Dziękuję paniom pielęgniarkom za ten uśmiech (jak on jest tam potrzebny) i kolorowe fartuchy:)
Przed nami kolejne chemie. Życie bardzo zaskakuje, raz Marcin wybrał chemię przez weekend (kiedy to tatuś przejmował dyżur) a w poniedziałek już wracaliśmy do domu. Hurra!
Potem znowu się nastawiłam, że chemia i do domu, a tu zaskoczenie. Spadek wartości i izolatka na dwa tygodnie. Jak ciężko mi wtedy, ile we mnie złości i niecierpliwości. Za każdym razem kiedy dochodziło do takiej sytuacji uświadamiałam sobie, że wciąż muszę się uczyć pokory, że na wszystko jest czas, i wszystko musi mieć swoje miejsce. Wtedy następowało we mnie takie pogodzenie i łatwiej było znieść te maseczki na twarzy i fartuchy.
Przy życiu trzymały mnie również Aniu twoje telefony i różne, różniaste ciekawostki:) humor jest dobrym lekarstwem. Dziękuję Ci.

Żywienie
Marcin podczas chemii stracił apetyt, jego smaki bardzo się zmieniały. A ja ciągle szukałam sposobu żeby go wzmocnić, żeby jego wartości poszły do góry, żeby jego układ pokarmowy wytrzymał. Dziękuję Aga za bezcenne rady:)

29 czerwca wychodzimy do domu! Jesteśmy po 8 cyklach chemii, 2 cyklach 7-dniowej chemii TVD - guz znacznie się zmniejszył! Jedziemy do domu. Hurra, przed nami nieoczekiwanie prawie dwa miesiące wakacji, w domu. Nigdy nie pomyślałabym, że będę się tak cieszyć z pobytu, z „siedzenia” w domu:) okazuje się, że najlepszą terapią dla niego jest wspólna zabawa z braćmi. Uwielbia ich:) Nie dziwię się. Dziękuję Wam chłopaki.

14 rocznicę ślubu spędzamy w szpitalu, następnego dnia Marcin ma mieć operację wycięcia guza. We mnie panika, no ale przecież wiedzieliśmy, że musi do tego dojść, że przecież o to walczyliśmy.
2 sierpnia biorą go o ósmej rano na blok operacyjny, po 15-ej idziemy na intensywną, dotykam rączki mojego synka, taki spokojny, taki dzielny, śpi.
Następnego dnia jadę do niego, niecierpliwie czekam pod drzwiami oddziału intensywnej terapii, czy już mogę wejść? Jestem trochę za wcześnie, ale może nie wyrzucą? Wchodzę, mój synek śpi, rączki ma przywiązane, wszędzie rurki, monitory, znów się ślimaczę.
I co dalej? Jaką podjąć decyzję? Tam można być tylko przez pół godziny, rano i po południu, a jak się obudzi? Będzie chciał iść do mnie na ręce, a ja go nie mogę wziąć! W domu jestem z pewnością męcząca, mam tyle rozterek, nie potrafię przejść nad tym wszystkim do porządku, nie mogę sobie znaleźć miejsca, ciężko być tu, wiedząc, że ten mały chłopczyk leży tam i mnie woła:(
Przepraszam, że tak ciężko było ze mną wytrzymać.

W niedzielę jadę, już muszę go zobaczyć. Na szczęście wypisują go na oddział, a już w środę jedziemy do domu. Hurra I znów piękny czas, wspólnie, w domu.
A potem szybko zbliża się czas znowu dla mnie ciężki - megachemia i autoprzeszczep. Będę musiała Marcina zostawiać na noc. A gdy przyjadę rano i mnie zobaczy to powie „jesteś moja mamo, przyjechałaś do mnie” i mocno się we mnie wtuli, chcąc nadrobić moją nieobecność:(
Ale to już wiecie, już nas znacie.

4.09.2012
Zaczynamy walkę o dodatkową szansę dla Marcina.
Dziękuję ci Ewa za pierwszy krok, czyli blog:)
Dziękuję ci Leszku za dobre rady, FB i przekonanie, że musi się udać.

11.12 2012 w następnym tygodniu zaczynają się badania kontrolne, we mnie znów lęk i strach, ale staram się ufać woli Bożej.
            mama

Wiele cudów się nam przytrafiło, Marcin wciąż jest z nami, uzbieraliśmy ogromną, niewyobrażalną wręcz kwotę na dalsze jego leczenie, poznaliśmy Was i Wasze dobre serca.
            Dziękujemy każdej parafii, gminie, która nam pomogła, instytucji, mediom, każdej szkole (tej mi bliskiej i tym których nie znam), każdemu zakładowi pracy, każdej matce, każdemu ojcu i dziecku. Naszym przyjaciołom, ich przyjaciołom oraz przyjaciołom ich przyjaciół :). Ludziom w Stanach, Kanadzie, Austrii, Irlandii, Anglii, Malezji i Niemczech, tym z południa i północy Polski, ze wschodu i zachodu. Dziękujemy naszej rodzinie.
Nie jesteśmy w stanie wymienić każdego z Was z imienia i nazwiska (bo nawet niektórych nie znamy:) ), ale Wasza pomoc była i jest nieoceniona. Wiemy, że nie jesteśmy sami, owszem to ja patrzę na ból mojego syna, to ja słyszę „mamo, mamusiu” jak zabierają go z moich rąk na blok operacyjny, ale mam świadomość, że jest tyle ludzi wokół mnie, którzy wyciągną do mnie rękę, poczuję od nich siłę i ciepło.
„ Czasami trzeba usiąść obok i czyjąś dłoń zamknąć w swojej dłoni, wtedy nawet łzy będą smakować jak szczęście” ks.W. Buryła
Dziękujemy, że znaleźliście się na naszej drodze.

Dzięki Wam udało się nam osiągnąć cel - zebraliśmy fundusze potrzebne na dalsze leczenie. Teraz prosimy Was o dalszą modlitwę i wsparcie duchowe. Zostańcie z nami dla innych dzieci, kolegów i koleżanek Marcinka. Pamiętajcie, że każdy grosz ma znaczenie.
Warto pomagać, to czyni nas lepszym.
„Jeśli nie masz nic innego do dania potrzebującemu, daj mu przynajmniej twój uśmiech, który otwiera i uspokaja duszę.” św. Franciszek z Asyżu

44 komentarze:

  1. Kochani, popłakałam się czytając ten post....Jest on tak bliski moim przeżyciom, tak doskonale rozumiem wszystko, o czym piszecie....
    Pamiętam jak Was poznałam, chyba po 2 tyg od przyjęcia na Jedynkę...Wcześniej nie widziałam żadnych twarzy, tylko twarzyczkę mojej Nadusi wykrzywioną w bólu...Wspomnienia tak bolą....W "Jedynkowym" przedszkolu zaczęłyśmy rozmawiać o chorobach naszych dzieci (każda rozmowa na oddziale tyczy się choroby)...A ja pomyślałam o Marcinku - Jaki kochany Krasnoludek:)I od tego czasu zagościł w moim sercu:)
    Beatko, przecież wiesz, że MUSI BYĆ DOBRZE!Jesteśmy z Wami i trzymamy mocno kciuki za Marcinka!
    Dorota i Nadusia;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Witam serdecznie,
    czytając, łzy same napływały do oczu...
    Tyle bólu... strachu...
    Nie wiem jak można przeżyć coś takiego.
    Jak wytrzymać patrząc na cierpienie swojego dziecka.
    Będzie dobrze i Marcinek wyzdrowieje.
    Trzymam mocno kciuki.
    Powodzenia
    Monika

    OdpowiedzUsuń
  3. Buziaczki dla Marcinka, rodziców oraz Wszystkich tych, którzy pomagają. W głębi serca wierzę,że będzie dobrze. :*

    OdpowiedzUsuń
  4. Nie potrafię nic napisać, łzy zasłaniają obraz na monitorze i znowu powraca przesłanie JPII "odmawiajcie różaniec".
    Powodzenia i wytrwałości

    OdpowiedzUsuń
  5. Buziaczki dla Marcinka, rodziców oraz Wszystkich tych, którzy pomagają. W głębi serca czuję i mocno w to wierzę,że będzie dobrze. Ściskam Was mocno :*

    OdpowiedzUsuń
  6. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  7. Pani Beatko będę się codziennie modlić o zdrowie dla Marcinka...trzymajcie się dzielnie!!!!

    OdpowiedzUsuń
  8. To ja dziękuję Wam, a szczególnie Marcinkowi.
    Ciocia Ewa

    OdpowiedzUsuń
  9. Gdy byłam mała tez miałam raka. Dawano mi tylko 6 miesięcy życia, a jednak się udało i dziś za parę miesięcy będę bronić tytuł magistra :) Wierze w to, że Marcinek tez da radę, dzięki tej pozytywnej energii, modlitwą dla jego osoby i dobrym leczeniu.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trzymamy mocno kciuki za 5 na dyplomie!!!! :)

      Ciocia Marcinka

      Usuń
    2. Gosiu...wspominałaś, że byłaś chora...ale nie wiedziałam, że aż tak...dzięki temu nauczyłaś się tak pięknie szydełkować...a Twoja torebka i ponczo budziły podziw na kiermaszu dla Marcinka...życzę 5 na dyplomie...i wierze, że Marcinek też tego doczeka!!!

      Usuń
  10. Az się popłakałam.Niech Bóg będzie z Wami .Zawsze będę Wam pomagała jak Tylko będę mogła!!!! Trzymam kciuki Ja wiem ze będzie dobrze!!!

    OdpowiedzUsuń
  11. poryczałam sie strasznie...........
    Batko, mamm Marcinka, ile w Tobie siły, pokory, spokoju i bezgranicznej miłości!!!!

    Modlitwą, sercem codziennie jestem z Wami !!!

    Spokojnych Świąt życzę i zdrowia dla Marcinka!

    OdpowiedzUsuń
  12. Towarzyszę Państwu prawie od początku bloga, czytam i jestem z Wami.
    8 grudnia, o godz. 12 w godzinę łaski modliłam się na Różańcu z mężem i dziećmi o zdrowie dla Marcinka. Pani wiara, oddanie dodaje mi skrzydeł.
    Obecnie jestem w pracy i trudno ukryć łzy jak czytam Pani opis. Marcinek jest cudowny, Chwała Bogu za jego dobry stan i za tylu dobrych ludzi, dzięki którym ma szanse na dalsze leczenie.

    OdpowiedzUsuń

  13. Miłość i modlitwa to ogromna siła , która da ukojenie i radość
    Niech Dobry Bóg wysłucha Wasze modlitwy.
    Pozdrawiamy

    OdpowiedzUsuń
  14. Pani Beato nie ma słów, żeby opisać mój podziw dla Pani. Niewyobrażalne jest ile człowiek może znieść i jeszcze mieć siły aby walczyć dalej. Sama jestem mamą i sama myśl o chorobie dziecka boli, a Pani tyle przeżyła. Bardzo wierzę w to, że maluszek będzie zdrowy. Jestem z Wami, modlę się za Was i życzę całej Waszej rodzinie bardzo spokojnych i radosnych Świąt.
    PS. kiedy Marcinek rozpoczyna leczenie w Niemczech?

    OdpowiedzUsuń
  15. to wszystko zależy od tych badań, teraz pobiorą markery z krwi i szpiku, a z początkiem stycznia mamy termin badań obrazowych, jak będzie "czysty" to wtedy jedziemy, ale wciąż czekamy na tel od naszej p.prof, która miała rozmawiać z prof.z Niemiec

    Dziękuję za Wasze modlitwy, za myśli, które do nas ślecie, to jest niesamowite jak to dodaje siły.mama

    OdpowiedzUsuń
  16. Wpis czytałam na trzy razy , nie dałam rady przebrnąć przez całość przez zapłakane oczy. Obok mnie śpi mój 2,5 letni wnuczek, zdrowy, wesoły chłopczyk. Życzę Wam aby za jakiś czas i Marcinek mógł żyć beztroskim życiem zdrowego dziecka. A rodzicom życzę wytrwałości.Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  17. Kochana,nie jestem w stanie przeczytać tego posta. Przeczytałam kilka zdań i dalej nie dam rady. W każdym razie jestem z Wami całym moim sercem. Bardzo się cieszę, że udało się uzbierać tak szybciutko całą kwotę. Zobaczycie-Wasz-Nasz maluch wyjdzie z tego szybciej niż się wydaje. Myślę o Was cały czas. Marcin towarzyszy mi w myślach każdego dnia. Życzę Wam dużo siły i spokojnych Świąt. Wiosną będzie już po wszystkim!!! Mocno ściskam!!!!!

    OdpowiedzUsuń
  18. a ja chciałam podziękować za to,że zagościliście w moim życiu!!!!
    jestem z Wami...
    Ściskam Beatę(pewnie moją rówieśniczkę...)i proszę Boga o siłę dla Niej.
    P.S Macie te pieniądze!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Hurrrraaaa!!!!!!!!!!
    Z Bogiem
    Magda

    OdpowiedzUsuń
  19. Gdy czytam tego bloga łzy leją się po policzkach... sama mam córcie 3 latka i jest całym moim życiem. Podziwiam was waszą siłę,walke cały czs jestem z wami,super że pieniążki już uzbierane to straszne , że rodzice muszą się martwic o pieniazki płacąc podatki w tym chorym kraju! Wierzymy i modlimy się , że wszystko się uda tak ma byc i koniec,musi wyzdrowiec, nie moze być inaczej! Zdówka dla małego dzielnego aniołka.

    OdpowiedzUsuń
  20. Nie ma idealnie w żanym kraju, a cos o tym wiem .
    Najazniejsze ze sa ludzie dobrego serca na ktorych zawsze mozna liczyc, a najgorsze ze nie kazdy o ta pomoc prosi.
    Ja nie jestem matka, ale mam nadzieje ze kiedys Bog mi pozwoli nia zostac bo jak narazie 3 lata bez owocnie sie stramy za to zawsze chetnie z mezem pomagamy to chorym dzieciom to dzieciom głodującym i zawsze ta bedzie bo to daje radosc jakiej rzadko mozna doznac.
    Bardzo sie Ciesze ze sie udało zebrac pieniazki .Teraz przed Wami dalsze leczenie życze duzo wytrwalosci i siły oraz zdrowka całej rodzinie aby ten nowy rok był poczatkiem nowego, szczeliwego życia dla Marcinka i Was !
    Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
  21. Beata
    ryczę, jak zwykle,ilekroć widze zdjęcie łyskolka Marcinka, to mi wystarcza. Modlimy się tutaj wszyscy, musi być dobrze. Gorące pozdrowienia z Gliwic
    Gosia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. i ja razem z Wami ryczę, modlę się i wierzę, że będzie dobrze! edit

      Usuń
  22. świetna wiadomość, że pieniądze zostały zebrane, bardzo się cieszę, bardzo bardzo bardzo... mocno trzymam kciuki za małego krasnala i za Was drodzy rodzice. Jesteśmy już prawie na mecie, teraz wszystko musi być dobrze - i tak będzie. Dużo wytrwałości, spokoju... i błagam o bierzące wiadomości o Marcinku... :):):)

    OdpowiedzUsuń
  23. będą, będą, obiecuję, jesteście częścią jego życia:)

    OdpowiedzUsuń
  24. Pojechaliście z tym opisem -wiem ,że tak to było, ale - teraz czytać to tak wszystko"do kupy" -MASAKRA
    Podziwiam WAS WSZYSTKICH łącznie z chłopakami (Oni przecież też mają bardzo ciężko i wiemy o tym doskonale).
    Mimo to nie wyobrażam sobie ...
    Modlę się Kochani z Wami i za Was

    OdpowiedzUsuń
  25. Ja oczywiście też zapłakana. Wasza historia uczy pokory, ale też jest wspaniałym świadectwem, że ciągle jest wiele dobrych duszyczek na tym świecie. Nawet nie chcę sobie wyobrażać co musicie Wszyscy przeżywać każdego dnia. Przyznam, że jak zajrzałam na bloga dwa miesiące temu to obawiałam się. Pomyślałam o matko, taka kwota - nie uda się. To dobra wiadomość, że są pieniądze na leczenie to też oznacza, że macie ogromne wsparcie wśród wielu osób, które dobrze Wam życzą i trzymają mocno kciuki za Marcinka. Czekamy na dalsze dobre wieści! Pozdrawiam Was serdecznie, całą Rodzinę Iza

    OdpowiedzUsuń
  26. Łzy same cisną się do oczu...to taka refleksja nad życiem , modlitwa...
    Ja dziękuję , że WAS spotkałam w swoim życiu...
    Warto pomagać , to nie są puste słowa.
    Dużo mnie nauczył taki mały chłopiec:) Jeszcze raz dziękuję i wszystkiego co dobre dla WAS życzę:)

    OdpowiedzUsuń
  27. Kochani jestescie wielcy,czytając to płacze jak dziecko a jestem jestem 32-letnim dobrze zbudowanym facetem!!Wszystko bedzie dobrze,Marcin trzyma teraz puchar piłkarski ale juz nie długo bedzie trzymał puchar który dostanie za wygraną walę z choróbskiem!!

    OdpowiedzUsuń
  28. Kochani nie sposób odpowiedzieć na ten wpis, naskrobać parę słów... Mega wzruszające. Poryczałam się jak bóbr. Ale bądźmy dobrej nadziei, że to co złe już było, minęło i nie wróci już nigdy. Prze-ogromnie miło jest popatrzeć na uśmiechniętego Marcinka. Ileż w nim życia! Trzymamy kciuki za dobre wyniki! Nie może być inaczej! A Wam Rodzice i Braciaki życzymy dużo, dużo siły i wiary w lepsze jutro. Marcinkowi życzymy oczywiście ZDROWIA i sił na dalszą walkę. Trzymajcie się cieplutko i bądźcie z nami w kontakcie!

    Buziaki i uściski :)

    Emilia, Andrzej i Mikołajek :)

    OdpowiedzUsuń
  29. płakać się chce:(

    OdpowiedzUsuń
  30. Codziennie zaglądam by śledzić losy Marcinka i Jego rodziny. Codziennie myślę i mam nadzieję, że będzie tylko lepiej. Jesteście wspaniali, a dzięki Waszej ogromnej miłości i nadziei na pewno, zza chmur niedługo wyjdzie upragnione słoneczko, a troski pójdą w cień. Mocno w to wierzę i tego Wam serdecznie życzę. A Ty Marcinku jesteś moim małym bohaterem, walecznym i uparcie dążącym do celu. Mocno trzymam za Ciebie kciuki i myślę codziennie :)

    Czytając post, nie można przejść obojętnie, nie wzruszyć się. Do oczu łzy cisną się same. Mam nadzieję, że niebawem te łzy będą tylko łzami szczęścia, że udało się osiągnąć cel i Marcinek na zawsze będzie już zdrowy.

    Mocno ściskam, pozdrawiam, całuję mojego bohatera :)
    Pati.

    OdpowiedzUsuń
  31. Pozdrawiam, ściskam gorąco i modlę się. Dzielności życzę!

    OdpowiedzUsuń
  32. Dużo sił i zdrowia dla Marcinka i całej Waszej Rodziny. Nie poddawajcie się!!!

    OdpowiedzUsuń
  33. Chetnie bym cos napisala, ale nie widze dobrze, lzy mi leca strumieniami :)))
    Jestescie niesamowita rodzina!
    Mysle o Was prawie codziennie i zycze z calego serca wszystkiego dobrego!!!

    OdpowiedzUsuń
  34. Czytam i płaczę, łzy same pchają sie do oczu. Jesteście bardzo dzielni a Marcinek to Wielki Mały bohater.

    OdpowiedzUsuń
  35. Pani Beatko jest pani wspaniała osoba, bardzo silna. Wierzę ze teraz będzie wszystko dobrze i ze nasz kochany Marcinek wyzdrowieje. niech Pani usciska mocno i ucaluje Marcinka od nas. Jesteśmy z Wami i będziemy zawsze. Dziękujemy Wam

    OdpowiedzUsuń
  36. Pięknie napisane...bardzo się wzruszyłam! Jesteście cudownymi rodzicami, przecudownymi! Myślimy o Was często! Dajecie nam wiarę i nadzieję, że z tym paskudztwem można wygrać! Dziękujemy Wam, kochani! Buziaczki dla Marcinka!!

    Asia Lisewska - mama Oliwki

    OdpowiedzUsuń
  37. Brakuje słów... Zaciśnięte gardło...
    Ale będzie dobrze!!! Nie ma innej opcji...:-)

    Jesteście cudowną rodziną!!! Trzymam kciuki i modlę się za Was:*:*:*

    Buziaki
    Mama dwójki łobuziaków

    OdpowiedzUsuń
  38. Najlepsze życzenia powrotu do zdrowia
    Ania :)

    OdpowiedzUsuń
  39. Wszyscy trzymamy za Was kciuki. Musi być dobrze.

    OdpowiedzUsuń
  40. przepięknie podsumowany smutny rok.. ciężko to wszystko pojąć, zrozumieć co czuje taki Maluch, co czuje serce matki, co czują najbliżsi.. Mam Synka w podobnym wieku jak Marcinek i wyczekuję narodzin kolejnej Córeczki, cieszę się, ze są zdrowi i z całego serca życzę Wam aby i Marcinek już też był!!!

    OdpowiedzUsuń
  41. Zapewniam o naszej modlitwie za tego Dzielnego Małego Wielkiego Człowieka, ale także za całą Waszą cudowną rodzinę. A jeśli będę mogła znów jakoś pomóc (moimi tworzydłami) to piszcie śmiało. Pozdrawiam i życzę dużo zdrowia, miłości i wytrwałości :) Buziaki

    OdpowiedzUsuń