och...

Pytacie kiedy do Niemiec?, czy już coś wiemy?, też zadajemy sobie to pytanie...
Dzisiaj po baaaaaaaaaaardzo długiej przerwie spotkaliśmy się z przyjaciółmi (taka namiastka normalności), dużo śmiechu, jak dawniej, rozmowy, bycia ze sobą.
W drodze powrotnej wiadomość, na którą i my i Wy niecierpliwie czekamy, 29 stycznia badanie a od 4 lutego przeciwciała i co? i znowu ucisk w sercu, łzy w oczach. No przecież do tego dążyliśmy, tego chcieliśmy, ale ten strach, przynajmniej we mnie- tyle barier do pokonania: rozłąka ze starszymi dziećmi, język, a przede wszystkim ta odpowiedzialność za Marcina. On mi tak ufa, wierzy, że przy mnie nic się mu nie stanie. Już powoli zapominał o bólu, o strachu, przyzwyczaił się do tych kontrolnych wizyt w szpitalu, a tu "nieoczekiwana zmiana miejsc". Wiem, tłumaczę sobie, że to jest tak, że boimy się tego czego nie znamy, że jak już tam "wyląduję", oswoję to miejsce i pewnie się przyzwyczaję. Boję się, że coś zrobię nie tak....boję się, że znów będzie go bolało.....boję się......