Dziękujemy za Wasze wsparcie i modlitwę.

czwartek, 20 czerwca 2013

bez zbędnych słów...

Nasz pobyt w domu dobiega końca...W niedzielę ruszamy na piąty-ostatni cykl, Marcinek jest troszkę przeziębiony (oczywiście napędził mi tym stracha, ale...trzeba walczyć ze swoimi lękami i ufać, ufać, ufać...), mimo tego ma dużo pracy i jest szczęśliwy :) Już bez zbędnych słów - fotorelacja :)






  Się pracowało !!!


Ale też odpoczywało :)
Autor: o

9 komentarzy:

  1. Anonimowy20 czerwca 2013 13:08

    kochany pracowity, uwielbiam na niego patrzec, caluje was mocno Sporki oby ostatni cykl leczenia przebiegl gladko a pozniej zeby juz bylo tylko dobrze !!!trzymam kciuki za mojego hero, mysle o was bardzo czesto, trzymajcie sie cieplutko.
    Marzena

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy20 czerwca 2013 13:22

    Wiem już od jakiegoś czasu,że milczenie na blogu oznacza szczęście,spokój i radość....więc się nie bałam,że tak długo nie pojawiał się żaden wpis...
    cieszę się Waszą radością...
    Z Bogiem
    Magda

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy20 czerwca 2013 13:56

    Widzę, że Marcinek ten czas spędził bardzo aktywnie :) Super :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy21 czerwca 2013 10:01

    Kochani ostatni cykl tez pójdzie dobrze i dzielnie go zniesiecie!!!Jaki słodki ten mały operator koparki!!Pozdrowionka dla MAŁEGO WIELKIEGO CZŁOWIEKA!!

    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimowy21 czerwca 2013 14:12

    Pamiętam Pani obawy przed pierwszym cyklem, wyjazdem, nieznajomym miejscem......
    Na szczęście z Bożą pomocą terapia dobiega końca. Mam ogromną nadzieję, że to już koniec cierpienia i ciągłej walki, strach pewnie jeszcze pozostanie ale ufam, że pomału będziecie zapominać o tym ciężkim okresie w Waszum życiu. Życzę Wam z całego serca aby w Waszym domu zagościł już spokój i szczęście i żeby dopadały Was co najwyzej tylko zwykłe życiowe problemy, które z takiej perspektywy okazują się błahe i nieznaczące:)
    Ściskam Was mocno i serdecznie. Pani Beato śledziłam Pani bloga od jakiegoś czasu i chciałam Pani bardzo podziękować za najwspanialszą lekcję macierzyństwa otrzymaną poprzez Pani wpisy. Razem z Panią płakałam i przeżywałam chorobę Marcinka. Życzę Wam kochani samych słonecznych dni w życiu:)))

    Agnieszka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. tsporek0721 czerwca 2013 14:47

      Pani Agnieszko bardzo dziękuję za te ciepłe słowa. I teraz sobie tak myślę, że jak się ufa i wierzy to każdy problem okazuje się łatwiejszy do rozwiązania. A najlepszą lekcję daje mi ten mój mały smyk, dzięki niemu inaczej patrzę na świat...mama

      Usuń
  6. Iwosia21 czerwca 2013 21:54

    pracuś kochany <3
    Niech już to będzie za Wami, już bliżej niż dalej, wierzę, że dobrze będzie, nie ma innej opcji!

    OdpowiedzUsuń
  7. Anonimowy21 czerwca 2013 23:45

    "I niech Aniołowie tulą Cię do snu, Sam jesteś Aniołem..."
    Trzymaj się Maluszku, Tak bardzo poruszyłeś moje serduszko...

    OdpowiedzUsuń
  8. Anonimowy24 czerwca 2013 16:02

    ostatnio przeglądam sporo blogów dzieci z neuroblastomą i uderzyła mnie jedna rzecz(to zresztą dotyczy dzieci z KAZDYM rodzajem nowotworu):one,te malenstwa kochane mają takie samo spojrzenie:mądre,smutne,bardzo dojrzałe,ponad wiek.i niejeden tak zwany dorosły mógłby sie od nich dużo nauczyć.Odkryłam Państwa blog niedawno,płacząc wczesniej nad Michałkiem Romaniukiem,który odszedł.uswiadomilam sobie jak duzo dzieci choruje na tego paskuda i jak straszna to choroba..tym bardziej sie cieszę Ze Marcinek wychodzi na prostą,ze jednak mozna urwac leb tej gadzinie..a przy tym wierzę głęboko ze kazde z rodziców dziecka chorującego na neuroblastomę zrobiło wszystko,aby ich słoneczko wyzdrowiało...To jest po prostu straszna loteria....Z całego serca życzę juz tylko samych radosnych dni, miesięcy i lat z Marcinkiem:)

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)