brak słów...

 tak ciężko zacząć, tak ciężko...
dzisiaj taki piękny dzień, świąteczny, od dwóch lat szczególnie mi bliski, bo od dwóch lat dopiero wiem o Godzinie Łaski, od dwóch lat modlę się o CUD...i otrzymuję łaskę...Marcin jest z nami, widzę jego uśmiech, jego radość, jak otrzymuje prezenty od Mikołaja ( a w tym roku sporo ich znów było, za co Wam dziękuję), oglądam jak z niecierpliwością rozpakowuje prezenty. Widok uśmiechniętej buźki dziecka, radość na widok zabawki to tak cudne uczucie...zbyt ubogi mój język bym potrafiła to pięknie opisać...Ale jeszcze większa radość moja, jako matki, na widok dziecka wśród rówieśników... nieprawdopodobne ile mi to sprawia radości ...ale moje myśli wciąż wędrują do tych matek, które są pozbawione tego widoku :(

Właśnie wróciłam z kina z młodzieżą, film poruszający o charyzmatycznej postaci jaką był Religa...ale jedna scena tkwi we mnie mocno, rozdziera serce na milion kawałków, powoduje, że znów jestem pod blokiem operacyjnym...i... czekam...czekam...czekam. Wiele z Was zna to uczucie oczekiwania na wyniki operacji swojego dziecka... jak ten czas się dłuży...i po brzegi wypełniony jest bólem, troską...ale i nadzieją...
Wracam z kina, odpalam komputer i czytam i NIE MOGĘ UWIERZYĆ...Alicja- mała wojowniczka neuroblastomy odeszła...i widok tej płaczącej matki wraca do mnie ze zdwojoną siłą...realnie...
Kasiu- mamo Alicji- nie znajduję słów, bo żadne słowa nie będą właściwe...


mama